روایت «تسویه قبور»

از جمله دستاویزهای فرقه «وهابیه» در موضوع ساختن قبّه و بارگاه که مکرراً در کلماتشان می آورند و آنرا دلیل بر وجوب هدم گنبد و ضریح امامان (علیه السلام) می دانند، روایت مخدوش«ابی الهیاج اسدی» است که می گوید:

«قال لی علیّ بن ابیطالب (علیه السلام) : إنّی لابعثک علی ما بعثنی علیه رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم،ألا تدع تمثالاً إلا طمسته و لا قبراً مشرفاً ألا سوّیته»؛علی بن ابیطالب به من گفت: من، تو را به کاری مأمور می کنم که رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم مرا مأمور به آن فرمود آن، اینکه هر صورت و تمثالی را محو کنی، و هر قبر بلندی را تسویه کنی.

گروه وهابیه به این حدیث، تمسک کرده و «تسویه» را به معنای هدم و تخریب گرفته اند؛ ونتیجةً دست به تخریب بِقاع متبرکه زده و شیعه را متّهم به شرک و بدعت نموده اند .

در صورتی که این حدیث، هم از لحاظ سند، دارای خدشه است؛ و هم از لحاظ متن و دلالت ِ بر مدعا، نارسا است.

توضیح سند را به کتب مفصله ارجاع می کنیم(51)،و تنها مقداری به شرح نا رسایی متن و دلالت آن می پردازیم:

أولاً:«تسویه» نه در لغت و نه در استعمالات عرفی،به معنای هدم و تخریب نیامده است،بلکه معنای لغوی و عرفی آن،«تعدیل» است یعنی چیزی را در حد وسط قرار دادن و آنرا از طرفین افراط و تفریط،دور داشتن.(52 )چنانکه در آیات شریفه:

« فَإِذَا سَوَّیْتُهُ وَنَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّحی..(53) »

« رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا»( 54 )

« الَّذی خَلَقَ فَسَوّی»( 55 )

«الَّذی خَلَقَکَ فَسَوَّاکَ فَعَدَلَکَ( 56)»

به همین معنا است، زیرا چنانکه روشن است در این آیات، سخن از آفرینش آسمان و انسان و کل موجودات جهان بصورتی کامل و معتدل، به میان آمده و آن معنی، با لفظ «تسویه» تعبیر شده است.

و اگر مراد در حدیث مزبور از بین بردن آثار قبر و مساوی نمودن آن با زمین بود،از نظر قانون إلقاء کلام می بایست با یکی از از این عبارات تعبیر شود:

«لا تَدَعَ قبراً مشرفاًالامحوته(یا)وطئته»

«جعلته لاطئاً»

«سویّته بالأرض»

یعنی: هر بلندی را باید محو کنی،بکوبی و بمالانی،به زمین بچسیبانی و با زمین برابر کنی.

در صورتی که می بینیم هیچکدام از این تعبیرات در حدیث نیامده است،و هیچ نوع قرینه ای هم موجود نیست که لفظ «تسویه»، در معنای تخریب و یا هم سطح با زمین قرار دادن بکار رفته باشد.

وانگهی أصلاًمحو نمودن آثار قبر و مساوی نمودن آن با زمین در شرع مقدس اسلام استحبابی ندارد بلکه ظاهراً اجماع فقهاء اسلام بر این است که ارتفاع و بلندی قبر از سطح زمین فی الجمله و بنا بر بعض فتاوی و روایات تا حد چهار انگشت باز یا بسته از مستحبات دفن است.( 57 )

و لذا مناسبترین و نزدیکترین معنی از معانی محتمله نسبت به معنای لغوی «تسویه» که «تعدیل» است، همانا معنای «تسطیح» یعنی مسطّح نمودن و صاف کردن روی قبر می باشد که مقابل «تسنیم» است.زیرا آن روز از رسوم جاهلی یکی آن بوده که روی قبر را «مسنّماً» یعنی به صورت «پشت ماهی» می ساخته اند.

و احتمالاً کلمه مشرفاً نیز در حدیث مزبور اشاره به همین صورت می باشد و چون این کیفیت در شرع مقدس اسلام مکروه است لذا در حدیث امر به «تسطیح» آن شده است که در عین بلند بودن از زمین صاف و مسطح باشد.

و ثانیاً: بنا به گفته اهل تاریخ در آن زمان به مقتضای اعتقاد سخیف بت پرستی که در افکار مردمان آن عصر رسوخ یافته بود پس از دفن اموات تمثالها و صورتهایی روی بعضی از قبر ها نقش می کردند وآنها را می پرستیدند.

و لذا بفرض اینکه «تسویه» در حدیث به معنای «تخریب» باشد تردیدی نخواهد بود در اینکه مقصود تخریب آن نوع از قبرها است، مخصوصاً با توجّه به اینکه در همان

حدیث آمده است:« ولا تمثالاً الا طمسته» یعنی:تو،مأموریت داری که هیچ صورت و تمثالی را مگذاری،مگر اینکه آنرا محو کنی.

وگرنه در همان زمان قبرهای مسلمانان در مرئی و منظر پیامبر اکرم (صلّی الله علیه وآله) بوده و هرگز دستور خراب کردن آنها را نداده است.

و ثالثاً: بفرض اینکه حدیث سنداً صحیح و دلالتاً نیز تمام باشد و مفاد آن، تحریم « رفع قبور» باشد، ولی مع الوصف ارتباطی به گنبد و صحن و رواق و ضریح نخواهد داشت ، زیرا هیچکدام از اینها «قبر» نیستند بلکه تمام اینها ساختمانهایی هستند جدا از قبر که در اطراف و یا برفراز قبر ساخته می شوند.

و رابعاً: این قبر شریف پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) است که از همان ابتدا امر، طبق وصیّت خود آن حضرت58 در بقعه و حجره طاهره واقع شده و بعداً نیز ابوبکر و عمر در همان بقعه دفن شده اند .

و امروز هم پس از گذشت چهارده قرن می بینیم آن قبر شریف مزیّن به قبّه و بارگاه و ضریح و دیگر تزیینات عالیه است و همه ساله زیارتگاه و مرکز اجتماع صدها هزار مسلمان از عارف و عامی می باشد و هیچگاه از زمان صحابه تا به امروز این جریان مورد اعتراض مسلمانان قرار نگرفته است.

آیا به زعم آقایان «وهابیان» رسول اعظم خدا (صلی الله علیه وآله و سلم) (العیاذ بالله) با وصیت خود، به دفن جسد مطهرش در حجره طاهره که مرتفع بوده است وصیتبه «بدعت» نموده و تمامی اصحاب با دفن آن حضرت در میان حجره و بعد هم با دفن ابوبکر و عمر در همان بقعه شریفه،رضا به «بدعت» داده اند و عموم امت اسلامی در طول چهارده قرن ه مرقد مطهّر رسول خدا و مدفن شیخین را، با همان بنا و ساختمان ابقا نموده و برتزیین و تشریفاتش افزوده اند و قبه و ضریح از برای آن ساخته اند، همه و همه ،ضالّ و گمراه و مبتدع بوده و هستند؟؟!! ما لکم کیف تحکمون؟(59)

مسلم است که امام (علیه السلام) ابو الهیاج اسدی را تنها در دوران حکومت و خلافت خویش مأموریت داده است.بنابراین باز هم این سئوال پیش می آید که : مأموریت امام (علیه السلام) به ابوالهیاج در کجا و چه وقت بوده است؟ در عصرخلافت امام علی (علیه السلام) و پس از فتوحات اسلامی وپس از دوران خلفای سه گانه یا پیش از آن ؟ امام (علیه السلام) ابوالهیاج را به کدام یک از سرزمینها فرستاده تا قبرها را ویران و صاف و بتها را محو و نابود کند؟! در هر حال ،در هر دو روایت،فرمان صادره از رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) و امام علی (علیه السلام) ـ اگر هر دو خبر صحیح باشد ـ فرمان نابودی و ویرانی قبور مشرکین در سرزمین شرک است. گسترش این حکم مسلمانان و وجوب ویرانی آنها از کجای روایت به دست می آید؟ً! (60)

تا به حال اشکالات و شبهات وهابیان در مورد تخریب قبور (بالعموم )، به طور اختصار جواب داده شد؛الان به اشکالی که بالخصوص در مورد قبور ائمه بقیع کرده اند می پردازیم:

بقیع یک گورستان عمومی است وتمام مسلمین در آن حق دارند و شما با ساختن گنبد و بارگاه و ساختمان، مانع از دفن دیگر مسلمانان در آنجا می شوید چراکه شما بیش از مقدار مورد نیاز،مکان اشغال کرده اید فلذا به حقوق دیگران تجاوز نموده اید، و ما به عنوان وکلای مردم، حق آنها را از شما می ستانیم و مانع ساخت این ساختمانها می شویم .

پاسخ این شبهه ـ که در بادی أمر به نظر وارد می آید ـ با توجه به مطالبی که در ابتدای مقاله آمده است به سادگی داده می شود مگر آنکه کسی عناد کند که در این صورت با او بحثی نداریم چرا که خفته را می توان بیدار کرد ،ولی کسی که خود را به خواب زده نمی توان بیدار کرد.

در ابتدا گفته شد که در صدر اسلام دفن بزرگان و افراد متشخص در خانه خصوصی رسم بود چنانکه پیامبر اکرم (صلّی الله علیه وآله) در حجره خویش مدفون گشتند، و عباس عموی پیامبرو فاطمه بنت اسد در خانه عقیل بن ابیطالب دفن گردیدند ،آنگاه بعد ایشان امام حسن مجتبی و به مرور زمان سه امام دیگر به آن بدن پاک پیوستند ؛که با گسترش بقیع ،این خانه را نیز در بر گرفت.بنابراین می بینیم که مکان دفن این عزیزان منزل خصوصی است وتجاوز به حقوق دیگران نیست تا این مهربانتر از دایه ها ـ به زعم خود ـ آن را دستاویز خود قرار دهند و برای نجات از سقوط خود و حفظ عقاید پوشالی و پوچ خود بدان چنگ زنند،بله خوب گفته اند که:آدم غریق برای نجات خود به هر خاشاکی دست می آزد.( خذلهم الله تعالی بقدرته و عقابه).

*******

   
پی نوشت

1 ـ مجمع الحرین،واژه"بقع"

2 ـ نهایه ابن أثیر"بقع"

3 ـ وفاء الوفاء جلد 3،ص891؛الإستیعاب جلد 2،ص 494؛أسد الغابه جلد 3،ص 386 ؛تاریخ المدینة جلد 1،ص 96

4 ـ وفاء الوفاء جلد 3،ص892

5 ـ وفاء الوفاء جلد 3،ص 893

6 ـالاستیعاب جلد 2،ص 494 ؛وفاء الوفاء جلد 3 ص 893؛أسد الغابة جلد 3،ص386

7 ـ وفاء الوفاء جلد 3،ص 892

8 ـ وفاء الوفاء جلد 3،ص 886 ؛تاریخ المدینة جلد 1،ص 91

9 ـ تاریخ المدینه جلد 1،ص 90 و 95

10 ـ عمدة الأخبار ص:148

11 ـ وفاء الوفاء جلد 3،ص 890؛تاریخ المدینة ،جلد 1،ص 127؛عمدةالأخبار ص:152

 12 ـ عمدة الأخبار ص :153؛تاریخ المدینه جلد 1 ،ص 111؛الإرشاد ص:175

13 ـ‌إحیاء العلوم جلد 1،ص:260

14 ـ أسد الغابه جلد 2،ص 158؛وفاء الوفاء جلد3،ص 941

15 ـ وفاء الوفاء جلد 3،ص 890

16 ـ‌ نجم ،آیه:3 و 4

17 ـ کشف المراد فی شرح تجرید الإعتقاد ص:476

18 ـ الغدیر جلد 1،ص:35

19 ـ المیزان فی تفسیر القرآن جلد 16،ص: 337

20 ـ تاریخ حرم أئمه بقیع، ص: 74

21 ـ علاقمندان به آشنایی با تاریخ و سرگذشت حرم بقیع می توانند به کتاب وزین و ارزشمند "تاریخ حرم أئمه بقیع" أثر آیت الله محمد صادق نجمی مراجعه کنند.

22 ـ تاریخ حرم ائمه بقیع ص :24

23 ـ صافات آیه: 109

24 ـ همان آیه:120

25 ـ همان آیه:181

26 ـ نساء آیه:69

27 ـ نساء آیه :65

28 ـ منافقون آیه :5

29 ـ صحیح مسلم ،ح 148،باب :ذکر الخوارج و صفاتهم ،ص 449

30 ـ همان ح 156،ص 451،باب :التحریض علی قتل الخوارج

31 ـ همان ،ح 1064،ص 448،باب ذکر الخوارج و صفاتهم

32 ـ تاریخ حرم ائمه بقیع ص :29

33 ـ ابن تیمیّه،زمان،زندگی و اندیشه صص:6 ـ 15

34 ـ تاریخ حرم ائمه قیع ص:31

35 ـ همان صص:36 ـ 38

36 ـ دو هفته نامه "عبرتهای عاشورا" جمعه 25 بهمن 1387،ص 3

37 ـ کنزالعمال،جلد 15 ص:647،ح 42558

38 ـ شفاء السقام،صص 53 ـ 67

39 ـ الغدیر جلد 5،صص:167 ـ 187

40 ـ نساء آیه :65

41 -منافقون آیه :5

42 ـ شفاء السقام ص:67

43 ـ التاج الجامع للاصول فی أحادیث الرسول جلد 2،ص 189

44 ـ زیارت قبور پاکان صص :33 ـ 38

45 ـ الغدیر جلد 5،ص:150 علامه امینی آن را از 25 مصدر نقل نموده است.

46 ـ علل الشرائع،ص 460؛ بحارالانوار،جلد 97،ص :140

47 ـ صحیح مسلم ،باب "لا تشد الحال الا إلی ثلاثة" از کتاب حج،ص 594

48 ـ همان

49 ـ سفر برای زیارت،صص:11 ـ 19

50 ـ سوره بقره،آیه 248

51 ـ صاحب "کشف الإرتیاب" به نقل از سیوطی شارح سنن نسایی،می گوید:این حدیث از راوی دیگری غیر "ابی الهیاج"نقل نشده است؛ و از "ابی الهیاج"نیز جز این حدیث،روایت دیگری نقل نگردیده است.(کشف الإرتیاب ص 368)

52 ـ مفردات راغب:تسویة الشیء:جعله سوإً امّا فی الرفعة أو فی الضعة؛و السویّ یقال فیما یصان عن الافراط و التفریط.

مجمع البحرین:التسویة و هی عبارة عن التّعدیل

53 ـ حجر،آیه 29

54 ـ نازعات آیه 28

55 ـ اعلی آیه 2

56 ـ انفطار آیه 7

57 ـ جواهر الکلام ،جلد 4،ص:312

58 ـ قال النبیّ (صلّی الله علیه وآله) لعلی (علیه السلام) :"یا علی ادفنی فی هذا المکان و ارفع قبری من الأرض اربع أصابع و رُشَّ علیه من الماء".پیامبر اکرم (صلّی الله علیه وآله) ـ به هنگام ارتحال از دنیا ـ به علی (علیه السلام) فرمود: ای علی،مرا در همین مکان (که هم اکنون در آن بستری هستم)دفن کن و قبرم را بقدر چهارانگشت از زمین بالا ببر و آب برآن بپاش.اصول کافی،جلد 1 ،ص 450،ح 36

59 ـ توسل،صص:163 ـ 167

60 ـ معالم المدرستین جلد 1،ص 69

******

منابع

1 ـ قرآن کریم

2 ـ محمد بن یعقوب کلینی،الأصول من الکافی،نشر دارالکتب الاسلامیه،چاپ ششم،1375.ش،تصحیح علی اکبر غفاری

3 ـ طباطبایی،محمد حسین،المیزان فی تفسیر القرآن،چاپ سوم،دارالکتب الاسلامیه،

1396.ه.ق

4 ـ علامه حلّی،کشف المراد فی شرح تجریدالإعتقاد،تصحیح و تعلیق علامه حسن زاده،نشر مؤسسه النشر الإسلامی،چاپ نهم،1422.ه.ق

5 ـ علامه عسگری،سیدمرتضی،معالم المدرستین،مطبعه:صدر، چاپ پنجم،1416.ه.ق

6 ـ ضیاء آبادی،سید محمد،توسّل،نشر بنیاد بعثت،چاپ سوم،1375 ش

7 ـ علامه امینی،سید عبدالحسین أحمد،نشر مرکز الغدیر للدراسات الاسلامیه قم،الطبعة الأولی المحققة،1416.ق،

8 ـ نجفی ،محمد حسن، جواهرالکلام فی شرح شرائع الإسلام،نشر دار اکتب الإسلامیه،چاپ سوم،1373ش

9 ـ نور الدین علی بن أحمد السمهوری، وفاء الوفاءبأخبار المصطفی،تحقیق:محمد محیی الدین عبدالحمید،الطبعة الثالثة،دارإحیاء التراث العربی بیروت،1401ه.ق

10 ـ أبی الحسین مسلم بن الحجّاج،صحیح مسلم،دارإحیاء التراث العربی،الطبعة الأولی،1420ق،

11 ـ ابن عبدالبر النمری القرطبی،الإستیعاب فی معرفة الأصحاب،نشر مطبعة مجلس دائرة المعارف النظامیة،الطبعة الاولی،1319ق

12 ـ عزالدین ابی الحسن المعروف بابن الأثیر، أسد الغابة فی معرفة الصحابة،نشر المطبعة الإ سلامیه تهران،

13 ـ أحمد بن عبد الحمید العباسی ،عمدة الأخبارفی مدینة المختار،نشر:المطبعة المدنی

14 ـ عمربن شبّه، تاریخ المدینة المنورّة،نشر دار الفکر قم،1410ق ـ 1368ش

15 ـ فخرالدین الطریحی،مجمع البحرین ،تحقیق سید احمدالحسینی،ناشر:مرتضوی،چاپ دوم،1362ش

16 ـ راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القران ،المکتبة المرتضویه تهران،تحقیق محمد سید گیلانی

17 ـ منصور علی ناصف ،التاج الجامع للأصول فی أحادیث الرسول (صلّی الله علیه وآله) ،دار إحیاء التراث العربی بیروت،الطبعة الثالثة،1381ق

18 ـ مجلسی،محمد باقر، بحارالأنوارالجامعه لدرر أخبار الأئمة الأطهار،مؤسسة الوفاء بیروت،الطبعة الثانیة المصححة،1403ه.ق،

19 ـ شیخ صدوق محمدابن بابویه قمی ،علل الشرائع،منشورات المکتبه الحیدریه نجف،

20 ـ علاالدین علی المتقی بن حسام الدین الهندیالبرهن،کنز العمّال فی سنن الأقوال و الأفعال،مؤسسة الرسالة،تصحیح صفوة السقا،چاپ پنجم،1405ق

21 ـمحمد بن محمد بن النعمان الملقب بالمفید،الإرشاد،تصحیح سید کاظم الموسوی،نشر دار الکتب الاسلامیه،1377ه.ق

22 ـ محمد الجزری ابن أثیر،النهایة فی غریب الحدیث و الأثر،ناشر :مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان قم ،چاپ چهارم،1364ش

23 ـ ابن تیمیه،زمان،زندگی و اندیشه،زیر نظر هیأت تحریریه مؤسسه در راه حق،نشر مؤسسه در راه حق،چاپ اول،1378ش

24 ـ سفر برای زیارت،زیر نظر هیأت تحریریه مؤسسه در راه حق،نشر مؤسسه در راه حق،چاپ اول،1379ش

25 ـ نجمی،محمد صادق، تاریخ حرم أئمه بقیع،نشر مشعر،چاپ چهارم،1385ش
      
26 ـ دو هفته نامه «عبرتهای عاشوراء»شماره:128،25 بهمن 1387ش

27 ـ تقی الدین سبکی شافعی،شفاء السقام فی زیارة خیر الأنام،الطبعة الأولی،المطبعة الکبری الأمیریه،1318ق

28 ـ سید محسن الأمین الحسینی العاملی،کشف الإرتیاب،الطبعة الثالثه،نشر المکتبة الإسلامیة الکبری العامة،

29 ـ ابو حامد محمد بن الغزالی،إحیاء علوم الدین،دار المعرفة بیروت،